Η τραγική ειρωνεία είναι ότι τη δεκαετία του 1990, όπου ο ραδιοερασιτεχνισμός είχε πάρει τα «πάνω του», υπήρχαν άτομα που έβαζαν ως μέσο ακόμα και Νομάρχες ή και Υπουργούς για να αποκτήσουν την πολυπόθητη τότε άδεια ραδιοερασιτέχνη για να μπορούν να έχουν ασύρματη επικοινωνία, ένα είδος πολυτελείας αλλά και ένα είδος προνομίου για πολύ λίγους, τότε …
Βλέπετε η κινητή τηλεφωνία τότε ήταν ακόμα πανάκριβη στην απόκτηση ενός απλού μηχανήματος αλλά και στη χρήση της αλλά και η ίδια η κοινωνία δεν είχε ωριμάσει ακόμα αρκετά ώστε να μπορέσει να αποδεχθεί τις υπηρεσίες ενός κινητού τηλεφώνου.
Ακολούθησε το 1993, αλλά κυρίως μερικά χρόνια αργότερα, η επέλαση της κινητής τηλεφωνίας και του Internet που είχαν αρχίσει να δίνουν σταδιακά τη χαριστική βολή στο πάθος για την απόκτηση της ραδιοερασιτεχνικής άδειας. Το κακό ολοκληρώθηκε μόλις τα τελευταία χρόνια μιας και μειώθηκε πολύ το κόστος χρήσης των υπηρεσιών της κινητής τηλεφωνίας και αυξήθηκαν δυσανάλογα και δραματικά οι πολυποίκιλες υπηρεσίες που μπορεί να προσφέρει ένα σύγχρονο κινητό τηλέφωνο που πλέον δεν διαφέρει σε τίποτα από έναν φορητό ηλεκτρονικό υπολογιστή μικρών διαστάσεων.
